We moeten een ziek kind zien vanuit de kracht van het 'kind zijn' en niet vanuit de ziekte.
’Op weg naar volwassenheid’ waarbij elke verstoring invloed heeft op de eindbestemming van deze reis.
Een kind is geen kleine volwassene, maar een uniek individu op weg naar volwassenheid. Op deze unieke reis kan elke ‘verstoring’ een invloed hebben op deze eindbestemming. Kinderen verschillen wezenlijk van volwassenen. Anatomische en fysiologische verschillen, een unieke persoonlijkheidsontwikkeling, een dunne lijn tussen pijn en angst, de unieke belevingswereld en de belangrijke rol van fantasie, zijn maar enkele voorbeelden die maken dat de benadering van een kind zo anders is. En zelfs kinderen onderling verschillen door hun leeftijd, eigen ontwikkelingsproces en de context van het gezin waarin het opgroeit.
We moeten investeren in een volwaardig toekomstperspectief voor elk kind, ook bij ziekte.
Elke verstoring in de zorg heeft een invloed op de uitkomst van de ziekte op volwassen leeftijd.
Ook een ziek kind wil groeien, spelen, de wereld ontdekken, de grenzen aftasten en nog zo veel meer.
We moeten daarom elk kind zien vanuit de kracht van het ‘kind zijn’, en niet meer vanuit de ziekte. Zorg voor een ziek kind is met andere woorden ontwikkelings- en gezinsgerichte zorg.
Dit brengt specifieke eigenschappen in de zorg met zich mee die moeilijk te rijmen zijn met een volwassen zorgsysteem.
Elk ziek kind en het gezin hebben recht op een zorgsysteem dat rekening houdt met de daadwerkelijke kindspecifieke eigenschappen in de zorg. En dit ongeacht de plaats van zorg.
We ontkennen in zekere zin het recht van elk ziek kind op gezonde zorg.
De aanwezigheid van verschillende knelpunten en bedreigingen door het veranderende zorglandschap, in combinatie met de afwezigheid van belangrijke randvoorwaarden in de huidige organisatie van de zorg voor zieke kinderen, maken dat we in deze zin verantwoordelijk zijn voor het ontkennen dat elk ziek kind en het gezin recht hebben op dezelfde gezonde zorg.
De vergrijzingsproblematiek dreigt een schaduw te werpen op de toekomst van de zorg voor zieke kinderen. Zonder hier samen bewust van te zijn, kan dit een negatief effect hebben op de kosten en doelmatigheid van de zorg op lange termijn als deze kinderen volwassen worden.
De thuisomgeving als beste plaats voor elk kind.
Naast alle komende veranderingen in het zorglandschap staat dat de behoefte en mogelijkheden tot ziekenhuisverplaatste zorg aan zieke kinderen toeneemt. Deze behoefte is op elk niveau binnen de zorg aanwezig. Meer en meer zijn we ervan overtuigd dat de thuisomgeving de beste plaats is voor het kind.
Zonder dit in te bedden in een transmuraal kindgericht systeem kan er op lange termijn geen kwalitatieve zorg op maat gegarandeerd worden.